این افراد به بیماری قلبی مبتلا می شوند - شاتر عکاسی

پژوهش کنونی شامل 196 نفر بود و سه نوع خصومت از لحاظ عاطفی، رفتاری و شناختی را مورد آنالیز قرار داد.

محقق ارشد این تحقیق، الکساندرا تی تایرا اظهار کرد: خصومت با بدگمانی، بیشتر جنبه شناختی دارد و شامل باورها، افکار و نگرش های منفی در خصوص انگیزه ها، مقاصد و قابل اعتماد بودن دیگران است، بنابراین می توان آن را بدگمانی، عدم اعتماد یا باورهای بدبینانه نسبت به دیگران در نظر گرفت.

این یافته ها نشان می دهند که تمایل بیشتر به درگیر شدن در خصومت همراه با بدگمانی که به نظر می رسد به فضای سیاسی و بهداشتی امروز بسیار مرتبط است می تواند نه تنها برای پاسخ های کوتاه مدت استرس، بلکه برای سلامت بلندمدت ما نیز مضر باشد.

در این میان، خصومت رفتاری به صورت پرخاشگری کلامی یا فیزیکی و خصومت عاطفی به صورت خشم مزمن ظاهر می گردد. در شرایط سالم، افراد به عوامل استرس زا عادت می نمایند و با آنها سازگار می شوند.

تایرا شرح داد که اساسا، وقتی چندین بار در معرض یک چیز قرار می گیرید، تازگی آن مورد از بین می رود و به میزان دفعه اول واکنش بزرگی در برابر آن نشان نخواهید داد.

وی اضافه نمود: این رفتار، پاسخی سالم است اما نتایج پژوهش ما نشان می دهد که تمایل بیشتر به خصومت همراه با بدگمانی ممکن است از این کاهش پاسخ در طول زمان جلوگیری یا آن را مهار کند. به عبارت دیگر، سیستم قلبی عروقی به یک استرس زا دوم نیز مانند اولی پاسخ می دهد که رفتاری ناسالم است زیرا به مرور زمان بر سیستم قلبی عروقی ما فشار بیشتری وارد می نماید.

به افراد شرکت نماینده در این مطالعه آزمون های شخصیتی همراه با آزمون پاسخ به استرس آنان داده شد. نتایج نشان داد که نه خصومت عاطفی و نه رفتاری با پاسخ استرس بالاتر مرتبط نیست.

وی می گوید: این مورد به این معنی نیست که خصومت عاطفی و رفتاری برای شما بد نیست، فقط ممکن است از طرق دیگری بر سلامت یا رفاه شما تاثیر بگذارد، با این حال، افرادی که خصومت به همراه بدبینی بیشتری داشتند، پاسخ استرس بالا و پایداری نشان دادند.

وی اضافه نمود: امیدوارم که نتایج پژوهش کنونی آگاهی در خصوص پیامدهای بالقوه بدبینی برای سلامتی را افزایش دهد.

شاید دفعه بعد که فردی درباره انگیزه ها، مقاصد یا قابل اعتماد بودن برترین دوست خود، یک همکار یا حتی یک سیاستمدار فکری منفی کند، دوباره در خصوص این دیدگاه بیاندیشد.

نتایج این پژوهش در نشریه Psychophysiology منتشر شده است.