گزارش میدانی از بیمارستان های پایتخت کاهش آمار ابتلا به کرونا را تایید می نماید - شاتر عکاسی

آمار و ارقام هم همین نکته را تایید می نماید. اگر در روزهای ابتدایی، بیش از 4000نفر در بخش مراقبت های ویژه بستری بودند، حالا این تعداد به بیش از 2000نفر رسیده است. رقمی که البته در کمتر از دو ماه به آن دست یافته ایم. بسیاری از بیمارستان های دولتی بخش های ویژه کرونایی خود را بسته اند و کم وبیش، شرایط بیمارستان ها به روال عادی برگشته است. این البته به این معنا نیست که هیچ بیمار کرونایی وجود ندارد، نه، اما آمار بیماران بستری، به شدت کاهش یافته است.

خیابان های باریک با شیب تند و سربالایی، راستا را به سمت شمالی ترین نقطه تهران، دارآباد، نشان می دهد. بیمارستان مشهور این روزها، در پای کوه، جای گرفته است. اطراف بیمارستان در کوچه های باریک، پر از خودرو است. آفتاب خودش را انداخته است روی شیشه همه خودروها. از همان در ورودی بیمارستان، نکات بهداشتی پیشگیری از بیماری کرونا به استقبال می آید. اینجا یکی از بیمارستان های مرکز بیماری کرونا، بیمارستان مسیح دانشوری است.

تنها 3 بخش کرونایی

درخت ها، ساختمان های قدیمی و نیمه ساز، صدای آواز پرندگان و جوی های آبی که در محوطه پرپیچ وخم در جریان است، اول از همه خودش را نشان می دهد، انگار که وارد باغی شده باشید، اینجا اما بیمارستانی است که تا همین چند وقت پیش، تنها بیماران مبتلا به کرونا در آن بستری می شدند. حالا اما شرایط تغییر نموده است. همراه بیماران کمی در محوطه در رفت وآمد هستند. پیداکردن پرسنل بیمارستان سخت است. تا چشم کار می نماید، حوض و درخت است. زن میانسالی در فرم قهوه ای رنگ بیمارستان، از ساختمان بخش جراحی خارج می گردد. جز یک ماسک سه لایه ساده، چیز دیگری روی صورت ندارد. می گوید: تا همین دو هفته پیش، تمام بیمارستان پر بود از بیماران کرونایی. نه بخش ما، که همه بخش ها. حالا اما تنها سه بخش مخصوص بیماران کرونایی است. بخش هایی که در یک ساختمان قدیمی، جایی خیلی دورتر از ساختمان های دیگر بیمارستان واقع شده است.

برای رسیدن به ساختمان، باید از پله های پرپیچ وخم بالارفت. مثل یک کوهنوردی خسته نماینده و نفس گیر می ماند. آفتاب هم باری می گردد روی دوش تا خستگی بالارفتن از پله ها بیشتر گردد. به پله آخر که می رسیم، شهر دیگری خودش را نشان می دهد. ساختمان آجری دوطبقه قدیمی و پرسنلی که با گان یکدست سفید و آبی، با ماسک های سوپاپ دار در رفت وآمد است. اینجا بالاترین نقطه بیمارستان است. تهران زیر پای بخش بیماران کرونایی است.

9 روز است که دخترم را ندیده ام

پیرزن راه که می رود، یک طرف از چادر مشکی اش کشیده می گردد روی زمین، نگاه خیس اش، دودو می زند. نگران است. می پرسیم: شما هم بیمار کرونایی دارید؟ اولش مات نگاه می نماید و بعد با لهجه آذری، انکار می نماید. بعد اما می گوید که حالا 9 روز است تنها دخترش در بیمارستان بستری شده است. دختری که دو فرزند کوچک دارد و یکی از آنها در حال دندان درآوردن است. به اینجای حرفش که می رسد، اشک از گوشه چشمش می غلتد. ماجرای بیماری دختر اما از 15روز پیش آغاز شد، زمانی که در شهرشان زیباشهر قزوین، بیماری افتاد به جانش. اولین علائم، با تب و لرز شدید آغاز شد، دختر را سریع به بیمارستان رساندند، دو روز هم در یکی از بیمارستان های شهرشان بستری بود، اما بعد وقتی شرایط بیماری بهتر نشد، او را به تهران و این بیمارستان آوردند. او از شرایط رسیدگی به بیمارش راضی است. هرچند که اجازه دیدار تنها دخترش را ندارد اما چون دخترش بی تابی می نماید، دامادش هر روز، گان مخصوص می پوشد و پیش همسرش می رود تا کمی او را آرام کند. پیرزن می گوید که 9 روز است دخترش را ندیده است. به این جای حرفش که می رسد، زیرلب دعا می خواند، حالا به وضوح گریه می کند. دعا خواندنش در صدای اذان گم می گردد.

حال شهرم بد است

اغلب پنجره های آهنی بازند. از لای پنجره های باز می توان درون بخش ها را دید. درون بخش های عفونی پرستاران، با لباس مخصوص و ظرف داروهایی که در دست دارند، در حال رفت و آمدند. در و پنجره اغلب اتاق های بیماران هم باز است. درون قاب یکی از اتاق ها، پیرزنی با لباس یکدست صورتی روی تختش نشسته و ماسک اکسیژن را جلوی بینی اش گرفته است. پیرزن زل زده است، به بیرون، هر کسی که رد می گردد، لبخند می نشیند روی لبش و بعد آرام دست تکان می دهد برای او. زن توی اتاق تنهاست؛ بقیه تخت های اتاقش خالی اند. یک مرد میانسال، با ماسکی که به صورت زده است، نشسته لبه پنجره دو اتاق آن طرف تر. تا ما را می بیند، سلام و علیک گرمی می نماید. مرد، خوزستانی است و حالا یک هفته است که به امید درمان به تهران آمده است. خودش که می گوید حالش خوب است. بیماری اما از بیستم فروردین ماه سراغش آمد، از زمانی که در شهر خودش، همه پزشک ها بدون این که از او آزمایشی بگیرند، گفتند که حالش خوب است. نیمه اردیبهشت اما حالش بد شد، تنگی نفس گرفت و نفس اش حبس شد توی ریه هایش. به خاطر همین راهی تهران شد و در پایتخت متوجه شد که بیمار است و در این بیمارستان بستری شد. مرد می گوید: حالم خیلی بهتر است. زود خوب می شوم و برمی گردم به شهرم. هرچند که اوضاع شهرم، خیلی بد است. تعداد بیماران در شهرم هر روز بیشتر شده است.

آزمایش دیگر رایگان نیست!

صدای فریاد مردی، پرنده ها را فراری می دهد. از کنار ساختمان عبور می کنیم، به انتهای راستا باریک ساختمان آجری، به محوطه خاکی، جایی که سه کانکس آهنی گذاشته اند که می رسیم، صدا بیشتر می گردد. مرد فریاد می زند: پس چرا دکتر حریرچی می گوید که آزمایش کرونا در بیمارستان های دولتی رایگان است؟ پزشک برایش شرح می دهد که حالا یک هفته ای شده است که برای انجام تست کرونا، باید هزینه پرداخت گردد، پیش از این اما همه چیز رایگان بود. حالا اگر کسی، دفترچه بیمه داشته باشد، 30 تا 40هزار تومان و اگر هم نداشته باشد، باید 270 هزار تومان هزینه پرداخت کند. مرد جوان عصبانی است، داد می زند: چرا اطلاع رسانی غلط می کنید؟ چرا در ورودی نمی نویسید که هیچ چیز رایگان نیست. بیمارم با حال بدش، کلی پله بالا آمده است. راست می گوید، پیرمردی، روی نیمکت ها نشسته است. پیرمرد، صورتش گل انداخته و مدام سرفه خشک می نماید. مرد جوان چند تا داد دیگر می زند و بعد دست بیمارش را می گیرد و غرغرکنان یاریش می کند تا از جا بلند گردد. درست است که بیماران کرونایی در بیمارستان های دولتی نباید هزینه ای پرداخت نمایند، اما مسؤول پذیرش که یکی از کانکس ها برای اوست، می گوید که همه رایگان در این بیمارستان بستری می شوند اما در زمان ترخیص ممکن است هزینه های اضافی مانند استفاده از خدمات ویژه مثل استفاده از خدمات اکسیژن پرداخت نمایند.

بیمارستانی با شرایط امنیتی ویژه

صبح آدینه است. برخلاف خیابان های خلوت اطراف، خیابان جلال آل احمد، با ماشین پر شده است. محوطه بیمارستان شریعتی، درست شبیه به خیابان منتهی به بیمارستان، شلوغ است. در حیاط بیمارستان، چند نفر با لباس مشکی، دور هم جمع شده اند و گریه می نمایند. چند همراه بیمار، با سبدهای غذا، در رفت وآمدند. در ورودی هرکدام از ساختمان ها، چهار نگهبان با ماسک و دستکش نشسته اند. هرکسی که می خواهد وارد آن ساختمان گردد، از او سوال می نمایند: بیمارت در کدام بخش است؟، برای چه به این ساختمان آمدی؟ و اگر جواب ها قانع نماینده نبود، اجازه ورود نمی دهند. پیداکردن بیماران و یا همراهان بیماران کرونا، خیلی سخت است، اغلب بیماران این بیمارستان، بیماران کلیوی و گوارشی هستند. بعد از پرس وجو یک همراه بیمار پیدا می گردد. زن جوان نشسته است روی نیمکت و در حال خواندن دعاست. حالا دو هفته ای می گردد که بیمار او، در بخش ویژه بستری است. بیماری که سن و سال بالایی دارد و به خاطر مسائل تنفسی ای که از قبل وجود داشته است، به بیمارستان مراجعه نموده اند. بیمارستانی که البته، این روزها، تعداد بیماران کرونایی اش کمتر هم شده است. این را یکی از پرسنل بیمارستان می گوید. کسی که مسؤول اورژانس است و اگر بیمار مشکوک به کرونایی وجود داشته باشد، اوست که باید بیمار را بستری کند. او می گوید: حالا دو هفته ای می گردد تعداد بیماران کمتر شده است. به خاطر همین است که اگر تا آن موقع، یک ساختمان جداگانه با سه چهار بخش برای بیماران در نظر گرفته بودند، حالا تنها یک بخش ویژه، به بیماران کرونایی رسیدگی می نماید. او البته شرح می دهد که نسبت به قبل، شدت بیماری کرونا هم کاهش پیدا نموده است، ویروس در بعضی از بیماران ضعیف شده است، آن قدر که بیمارستان، آنها را بستری نمی نماید. درست اتفاقی که برای بیمارستان امام خمینی(ره) هم افتاده است. پرسنل یکی از بیمارستان ها می گوید: تا سه هفته پیش، سه بخش طبی، سرطانی و عفونی بخش هایی بودند که بیمار کرونایی در آن بستری می شد، حالا اما تنها در بخش عفونی بیمارستان، بیمار بستری می گردد. در بیمارستان امام خمینی(ره) هم شرایط به روال عادی بازگشته است.

کرونا در فاز مهار

سعید نمکی، وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی گفت: اپیدمی کرونا در بیشتر مناطق کشور از فاز مدیریت خارج شده و به فاز کنترل رسیده و در بسیاری از مناطق به فاز مهار رسیده اما از مردم می خواهیم پروتکل های مراسم شب های قدر را رعایت نمایند.

به گزارش ایرنا، وی اضافه نمود: در کل کشور به شرایط مطلوب تری رسیدیم. روزهای اول اعلام کردم سه فاز داریم، فاز مدیریت بیماری، بعد از آن فاز کنترل و بعد از آن فاز مهار بیماری، خوشبختانه در خیلی جاهای کشور از فاز مدیریت به فاز کنترل رسیدیم و خیلی جاها به فاز مهار رسیدیم که به یاری همه مردم و دستگاه های همکار به این موفقیت دست پیدا کردیم.

نمکی مطرح نمود: خواهش من از مردم این است که واقعا رعایت نمایند. در بعضی استان ها که یک مقدار فاصله گذاری اجتماعی رعایت نشد و مردم فکر کردند همه چیز عادی است، ضرر می کنیم. عظیم ترین خطای استراتژیک این است که فکر کنیم کرونا جمع و شرایط تمام شده است. هر لحظه ممکن است به شرایط بد برگردیم و این برای ما پدیده خطرناک و مهلکی است که این افتخار عظیم را فدای بی خیالی می نماید.

لیلا شوقی - جامعه روزنامه خبرنگاران