محققان ژن هایی را کشف نموده اند که عامل حرکت موزون و هماهنگ مردم همراه با پخش موسیقی می گردد: تنها 16 درصد این استعداد ژنتیکی و بقیه ناشی از عوامل دیگر است!
به گزارش شاتر عکاسی، یک تیم بین المللی از دانشمندان به رهبری محققان مؤسسه ژنتیک واندربیلت، اولین تحقیق در مقیاس بزرگ را در خصوص ژنتیک ریتم موسیقی را منتشر نموده اند. در این مطالعه تاریخی نزدیک به 70 نوع ژنتیکی مرتبط با توانایی ما برای حرکت همزمان با موسیقی انجام شد.
این تحقیق تازه از داده های شرکت تجاری ژنتیک 23andMe استفاده کرد. بیش از 600 هزار نفر در این مطالعه شرکت کردند که ریتم موسیقی به وسیله یک پرسشنامه خود گزارشی مقدار گیری شد.
رینا شرح داد: نتایج GWAS [مطالعه انجمن گسترده ژنوم] ما نشان داد که معماری ژنتیکی همگام سازی (بگذارید راحت تر بنویسیم قر دادن!) چند ژنی بود و 69 جایگاه مهم در سطح ژنوم پیدا می گردد و مقدار وراثت پذیری مبتنی بر SNP 13 تا 16 درصد برآورد شد.
یافته ها تأیید می نمایند که یک ژن ریتم واحد وجود ندارد. در عوض، توانایی حرکت همزمان با موسیقی یک ویژگی فوق العاده پیچیده است. همانطور که گوردون اشاره نمود، نقش ژنتیک وراثت پذیر در این صفت بیش از 16 درصد تخمین زده می گردد، بنابراین معین است که بسیاری از عوامل دیگر بر این نوع ریتم موسیقی تأثیر می گذارند.
جالب ترین آنالیز این مطالعه در خصوص سایر اثرات ژن هایی است که بر همگام سازی ضربان تأثیر می گذارند. به گفته گوردون، بسیاری از ژن های شناسایی شده در این مطالعه بعلاوه در رشد عصبی و ویژگی های زیستی ریتمیک حیاتی، مانند راه رفتن، نقش دارند.
ژن ها در مراحل اولیه رشد مغز اثرشان را در نواحی زیر قشری قشری شنوایی و حرکتی مغز اعمال می نمایند و معماری ژنتیکی و عصبی ریتم را به هم متصل می نمایند.
یکی از محدودیت های این مطالعه این بود که نمونه ژنتیکی آن عمدتاً شامل افرادی با اجداد اروپایی بود. در حالی که محققان پیشنهاد می نمایند آنالیز مجموعه داده های ژنتیکی گسترده تر برای مطالعات آینده بسیار مهم است، آن ها بعلاوه از دانشمندان می خواهند که محتاط باشند، زیرا این نوع مطالعه باید بسیار دقیق انجام گردد.
گوردون و نوری جاکوبی، نویسنده همکار او، در تفسیری بر تحقیقات خود، بر احتیاج به رفتار مسئولانه اخلاقی و اجتماعی در مطالعات ژنتیکی آینده در زمینه موسیقی تأکید می نمایند. یک مطالعه همراه از گوردون، ژاکوبی و همکارانش در کوشش است تا بعضی از دستورالعمل های اخلاقی را به امید اجتناب از نتایج نژادپرستانهاز این نوع تحقیقات ارائه کند.
گوردون و ژاکوبی تأکید کردند: … درک این موضوع بسیار مهم است که ارتباط ژنومی با همگام سازی با موسیقی نیست و ما نمی توانیم استنباط ها یا رتبه بندی های قطعی فردی را صرفاً بر اساس ژنتیک انجام دهیم. محیط بعلاوه نقش اصلی (و هنوز به خوبی درک نشده) در تأثیرگذاری بر مهارت های ریتمیک فردی ایفا می نماید!
مطالعه تازه در Nature Human Behavior منتشر شده است.
منبع: مرکز پزشکی دانشگاه وندربیلت
منبع: یک پزشک